History of the royal family

Einde van het Napoleontische tijdperk. Willem Frederik, zoon van Willem V, wordt gevraagd naar zijn vaderland terug te keren. Twee jaar later wordt hij koning van Nederland en noemt hij zich koning Willem I. De noordelijke en zuidelijke Nederlanden worden samengevoegd om zo een buffer te vormen tegen de Franse expansiedrang.

In 1815 werd tijdens het congres van Wenen besloten een aantal sterke staten te creëren om de Franse expansiedrang te beteugelen. Ondermeer het nieuwe koninkrijk der Nederlanden,(bevattende het huidige Nederland en België) met Willem I als koning, werd een van deze staten. Niet overal viel deze hereniging van de zuidelijke en noordelijke Nederlanden in goede aarde. Het zuiden (België) dat nog voornamelijk katholiek was, zag de calvinisten uit het noorden nog steeds als ketters. De Belgen aanvaardden mœilijk de nieuwe grondwet van 1814 die de bestaande godsdiensten gelijkstelde. De nieuwe staat kreeg ook een tweekamer-parlement, dat echter maar weinig invloed op het bestuur van het land kreeg. De Eerste Kamer werd door de koning benoemd en kreeg al snel de naam 'la ménagerie du roi'. De Tweede Kamer werd gekozen en bestond uit evenveel zuidelijke als noordelijke leden,niettegenstaande de grotere bevolking in het zuiden . Het parlement was aanvankelijk volgzaam, maar Willem I botste steeds vaker op verbitterde tegenstand, die werd ingegeven door de bemoeienis van de koning met de katholieke priesteropleidingen en de invoering van het Nederlands (tot hiertoe de taal van het volk) als officiële taal in Vlaanderen. Bovendien werden de staatsschulden van beide landen samengevoegd. Dit werd als onredelijk ervaren omdat de schuld van het noorden veel groter was. Ook de persoonlijkheid van Willem I droeg niet bij tot een goede verstandhouding. Willem I zag zichzelf als een verlicht despoot. In het noorden werd dit nog wel geaccepteerd, maar in het zuiden niet. Dit bracht Willem I ertoe te regeren volgens Koninklijke Besluiten, die niet voorgelegd hoefden te worden aan het parlement. Hiermee verspeelde hij nog meer krediet.

De verdiensten van koning Willem I voor Nederland zijn vooral van economische aard geweest. Hij werd daarom koning-koopman genoemd. Zijn pogingen de zuidelijke en noordelijke Nederlanden tot één staat om te vormen kwamen dan ook voort uit handelspolitieke overwegingen. Hij realiseerde zich dat de handelsgeest in het noorden en de industriële activiteiten in het zuiden elkaar aanvulden. Hierdoor zouden deze ogenschijnlijk tegenstrijdige belangen in het voordeel kunnen werken van de zuidelijke en noordelijke Nederlanden. Willem I hoopte zo de twee Nederlanden aaneen te smeden. Dit pakte anders uit.
Willem I investeerde niet alleen veel in nieuwe projecten, maar ook in zijn eigen vermogen. Hij bedong bij de Tweede Kamer dat het recht om over de overheidsfinanciën te beslissen grotendeels bij hem terecht kwam. Over de koloniën, die door Engeland aan Nederland waren teruggegeven, had het parlement helemaal niets te zeggen.

Willem I richtte in 1814 De Nederlandse Bank op, die de bankbiljetten ging uitgeven. In 1818 werd de Algemene Maatschappij voor Volksvlijt opgericht om de verpaupering te bestrijden. In 1824 werd de Nederlandse Handelsmaatschappij NV gesticht als opvolger van de VOC, waarmee Willem I het grote aandeel in de wereldhandel weer terug wilde winnen. Hij liet bovendien talloze kanalen graven in zowel België als Nederland .Hij liet de eerste spoorlijn aanleggen tussen Haarlem en Amsterdam. Ondanks alle inspanningen van Willem I om moderne industriële methoden in te voeren, die met name in België van de grond kwamen, bleef Nederland nog lange tijd een land van landarbeiders en handwerkers die in armoede leefden. Belangrijk was het koloniale rijk, dat niet meer de omvang had zoals in de zeventiende en achttiende eeuw, maar nog steeds groot was. Hiervan was Nederlands-Indië(nu Indonesië) de belangrijkste kolonie.