Netherlands (4)

Het Duitse Rijk (925)

De Nederlanden worden deel van het Duitse Rijk.

Lodewijk de Vrome (778-840) volgde in 814 zijn vader Karel de Grote op. Tegen de toenemende invallen van de Noormannen(Vikingen),die reeds begonnen waren onder het bewind van zijn vader,liet hij onder andere kustverdedigingen bouwen . De Vikingen, voornamelijk afkomstig uit Denemarken, zouden nog zeker 200 jaar de kuststreken van Nederland binnendringen om via de rivieren tot ver in het binnenland te plunderen.

Na de dood van Lodewijk de Vrome werd in 843 ,door het Verdrag van Verdun, het rijk verdeeld onder zijn drie zonen. De oudste zoon Lotharius kreeg de keizerskroon en het langgerekte middelste gebied toegewezen. Tot dit Middenrijk, dat zich uitstrekte van Midden-Italië tot de Noordzee, behoorden ook de Nederlanden. Na zijn dood werd het Middenrijk opnieuw verdeeld onder zijn drie zoons. Lotharius II kreeg het noordelijke gebied, dat zich uitstrekte van Friesland tot het Juragebergte ( . Het rijk van Lotharius werd in de volkstaal ' Lotharingen' genoemd. Nadat Lotharius II zonder wettige erfgenamen was gestorven, werd Lotharingen verdeeld tussen Karel de Kale(West-Frankenland)en Lodewijk de Duitser( Oost-Frankenland). In 925 veroverde Hendrik I, de Vogelaar, koning van Duitsland, geheel Lotharingen. Hiermee werden de Nederlanden formeel ingelijfd bij het Duitse Rijk, een situatie die officieel tot 1648 voortduurde. Ondanks deze inlijving bleef het gebied Lotharingen steeds naar onafhankelijkheid streven.

Het leenstelsel in het Duitse Rijk zorgde voor een ingrijpende wijziging in de sociale structuur van die tijd.De keizer oefende zijn macht uit door tussenkomst van trouwe edelen en kerkelijke gezagsdragers.Deze kregen grondgebied toegewezen dat ze vervolgens verdeelden. Ook deze leenmannen(vazallen) gaven weer stukken grond in leen. Helemaal onderaan deze machtsstructuur stonden de boeren of horigen, die het grootste deel van hun oogst moesten afstaan aan hun heren.
De leenmannen begonnen zich steeds onafhankelijker te gedragen tegenover het Duitse Rijk en legden zo de grondslag voor de eerste graafschappen en later voor de zelfstandige vorstendommen. De naam Holland kwam circa 1100 opduiken als naam van zo'n graafschap. In de Nederlandse geschiedenis wordt deze periode aangeduid als de 'landsheerlijke tijd'. In deze tijd werd veel land ontgonnen en nam de handel en industrie toe. Het deel van de bevolking dat in steden woonde groeide hierdoor aanzienlijk, waardoor het plaatselijk bestuur steeds belangrijker werd. De Duitse keizers trachtten hun gezag, dat meer en meer werd ondermijnd door het onafhankelijkheidsstreven van de graven en hun leenmannen, te herstellen door trouwe kerkelijke gezagsdragers te bekleedden met wereldlijke macht of leken kerkelijke macht te geven. Door deze politiek ontstond in de elfde en twaalfde eeuw de zogenaamde Investituurstrijd tussen de keizer van het Heilige Roomse Rijk en de paus. In 1122 kwam er een eind aan deze strijd en zag de keizer er vanaf invloed uit te oefenen bij de benoeming van bisschoppen en abten. Als gevolg hiervan verloor de keizer het gezag(gezagsverlies) en leidde dit naar het verdere verval van het Heilige Roomse Rijk.